Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα λίγο πριν από την επανάσταση του 1910, η μεξικάνικη γη ήταν μοιρασμένη σε εννέα φέουδα. Όχι ότι η εξέγερση του Εμιλιάνο Ζαπάτα και του Πάντσο Βίγια άλλαξε και πολλά. Οι μεγιστάνες, εξακολούθησαν να είναι ένα χαρακτηριστικό της μεξικάνικης οικονομίας και κοινωνίας.
Ένα τέτοιος μεγιστάνας κάθεται σήμερα στο γραφείο τους στην πόλη του Μεξικού απ’ όπου διευθύνει τις 222 επιχειρήσεις του και ένα στρατό από 250.000 εργαζόμενους. Ο Κάρλος Σλίμ είναι ιδιαίτερη περίπτωση επιχειρηματία. Όχι μόνο γιατί κατάφερε να ξεπεράσει σε πλούτο, έστω και για λίγο, το δίδυμο Μπάφετ – Γκέιτς, αλλά γιατί ενσαρκώνει το μεξικάνικο –κατά το αμερικάνικο - όνειρο του μεξικάνου που κάνει λεφτά και μπαίνει στο μάτι του πλούσιου γείτονα. Το Μεξικό ήταν πάντα για τις ΗΠΑ η πηγή φτηνής εργατικής δύναμης και πρώτων υλών. Ο Σλίμ ακυρώνει αυτό το στερεότυπο και γίνεται όχι μόνο εργοδότης χιλιάδων αμερικανών, αλλά είχε και το «θράσος» να χτυπήσει στην καρδιά του αμερικανικού κατεστημένου αγοράζοντας το 6,4% των New York Times. Κι αν το ερώτημα είναι γιατί επενδύει σε μια εφημερίδα, σε μια εποχή που οι εφημερίδες πεθαίνουν, θα πρέπει να δούμε ποιος είναι ο Κάρλος Σλίμ και πως έφτασε μέχρι εδώ.
Γιος ενός Λιβανέζου μετανάστη στο Μεξικό, που άρχισε να επενδύει στην αγορά γης με το που αφίχθη στη χώρα εν μέσω της επανάστασης του 1910, ο Κάρλος Σλιμ έμαθε από μικρός να σκέφτεται και να δρα «εμπορικά».
Ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία αγοράζοντας και πουλώντας κάρτες του μπέιζμπολ. Συνέχισε με ομόλογα και μετοχές και αφού πήρε το πτυχίο του μηχανικού από το εθνικό πανεπιστήμιο της χώρας, άνοιξε μια μικρή χρηματιστηριακή εταιρία και περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία.
Το 1982, όταν οι ξένοι επενδυτές εγκατέλειπαν το Μεξικό (λόγω της τεράστιας οικονομικής κρίση) και οι ντόπιοι επιχειρηματίες βρίσκονταν σε απόγνωση, ο κ. Σλιμ αγόραζε κάθε είδους εταιρίες σε τιμές όσο όσο. Από τη μία μέρα στην άλλη, βρέθηκε να είναι ιδιοκτήτης εστιατορίων, πολυκαταστημάτων , ξενοδοχείων, μιας εταιρίας κατασκευής ελαστικών, μιας χαρτοβιομηχανίας και άλλων πολλών που ακόμη και ο ίδιος δεν θυμάται πλέον.
Η μεξικανική οικονομία γρήγορα ανέκαμψε το ίδιο και οι εταιρίες του κ. Σλιμ.
Όταν δε η κυβέρνηση έβαλε προς πώληση τον εθνικό οργανισμό τηλεπικοινωνιών, δήλωσε δυναμικά «παρών». Ο οργανισμός Telefonos de Mexico (που με μονοπωλιακές πρακτικές συνέθλιψε τους ανταγωνιστές του) και η μεγαλύτερη εταιρία κινητής τηλεφωνίας της Λατινικής Αμερικής, America Movil, είναι σήμερα οι «ναυαρχίδες» του ομίλου Σλιμ. Η αγορά της Τelmex ξεσήκωσε θύελλες αντιδράσεων, αφενός γιατί το τίμημα για την αγορά της θεωρήθηκε πολύ μικρό αλλά και γιατί η Telmex ελέγχει σχεδόν το 90% των τηλεφωνικών γραμμών σε μία χώρα 100 εκατομμυρίων. Σήμερα οι χρεώσεις της Telmex είναι σχεδόν διπλάσιες από αυτές στις ΗΠΑ. O Σλιμ βρίσκει προβληματικές επιχειρήσεις, ή υποτιμημένες, τις αγοράζει και στις συνέχεια ή τις ξαναπουλάει κατά τη συνήθη πρακτική των private equity ή τις εξυγιαίνει και τις ρίχνει ξανά στον ανταγωνισμό με τις «πλάτες» πλέον των ισχυρών εταιρειών holding που διαθέτει. Αυτό εξηγεί εν μέρει τη λογική πίσω από την αγορά των New York Times.
Οι κινήσεις αυτές έκαναν το Μεξικανό μεγιστάνα έναν από τους σπουδαιότερους επιχειρηματικούς «παίκτες» στη Νότιο Αμερική. Οι επενδύσεις του στη Saks, ιδιοκτήτρια των ομώνυμων καταστημάτων, στην καπνοβιομηχανία Altria και στον τηλεπικοινωνιακό οργανισμό Global Crossing τον βάζουν δυναμικά στο «παιχνίδι» της Βορείου Αμερικής.
Όσο για το Μεξικό η αυτοκρατορία του εξαπλώνεται. Από τη στιγμή που γεννιέται ένας Μεξικάνος για την υπόλοιπη ζωή του θα γεμίζει διαρκώς το πορτοφόλι του Σλιμ.
Χρησιμοποιεί ρεύμα που του το παρέχει η Condumex, οδηγεί σε δρόμους τους οποίους ασφαλτοστρώνει η CILSA και αγοράζει καύσιμα από τα πρατήρια Swecomex, όλες δικές του εταιρίες.
Σε σχέση με άλλους μεγιστάνες της λίστας Forbes ωστόσο έχει μια σημαντική διαφορά. Δεν πιστεύει στη φιλανθρωπία και δεν κάνει δωρεές όπως οι Μπιλ Γκέιτς, Γουόρεν Μπάφετ και άλλοι. Θεωρεί ότι οι υγιείς επιχειρήσεις του, που απασχολούν χιλιάδες εργαζόμενους είναι η καλύτερη εισφορά του στη Μεξικάνικη κοινωνία.
Δημοσιεύθηκε στον Τύπο της Κυριακής 12-12-2009