Πριν μερικά χρόνια, στο βιβλίο του «Η παγκόσμια κρίση» ο πρώην οικονομικός αναλυτής της Le Monde Ζαν Μισέλ Κατρπουέν περιέγραφε την παγκόσμια κρίση και την απομύζηση υπεραξίας από τον αναπτυσσόμενο κόσμο με ένα απλό παράδειγμα. Τα σουτιέν που πωλούνταν αντί 20 ευρώ στα ράφια του γαλλικού κολοσσού λιανικής Carrefour
Στο προηγούμενο βίβλίο του (Επιστροφή στο μέλλον: Η κρίση του υπαρκτού καπιταλισμού και η Αριστερά) ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου χρησιμοποιεί το παράδειγμα του Κατρπουέν και έχει μια εκτενή ανάλυση) Τα 20 ευρώ αντί των οποίων πωλούνταν το κάθε σουτιέν κατανέμονταν σύμφωνα με την έρευνα του Κατρπουέν ως εξής:
Το Carrefour κρατούσε 10,81 ευρώ, το γαλλικό κράτος εισέπραξε ΦΠΑ 3,28 ευρώ, η γαλλική εταιρία που τα έφερνε στη Γαλλία και είχε το σχεδιασμό 2,74 ευρώ, τα έξοδα μεταφοράς ήταν 0,44 ευρώ η κινεζική βιομηχανία που τα παρήγαγε έπαιρνε, 2,73 ευρώ. Από αυτά, 1,64 ευρώ αντιστοιχούσε στην πρώτη ύλη, τα έξοδα παραγωγής ήταν 0,82 ευρώ, και το κέρδος του κινέζου ιδιοκτήτη της βιομηχανίας 0,27 ευρώ. Το εργατικό κόστος ήταν μόλις 0, 10 ευρώ….
Πρόκειται για μια συνηθισμένη ιστορία για το πώς δουλεύει το σύστημα για χάρη της ανταγωνιστικότητας. Στο Ράνα Πλάζα (το εργοστάστιο στο Μπανγκλαντές που κατέρρευσε τον περασμένο μήνα σκοτώνοντας 1100 εργάτες) οι έρευνες για επιζώντες αυτή την εβδομάδα έφεραν στο φώς τιμολόγια που θυμίζουν την παραπάνω ιστορία με τα σουτιέν. Μπλουζάκια polo που στο Λονδίνο πωλούνται για 30 λίρες στο ίδιο το εργοστάσιο πωλούνταν αντί 2,9 λιρών. Μπλουζάκι της εταιρίας mango που στο Μπανγκαντές είχε τιμή 3,4 ευρώ στην Ισπανία πωλείται από 26 έως 30 ευρώ και στη Βρετανία 26 έως 30 λίρες Άλλα έγγραφα αποκαλύπτουν ότι η τιμή λιανικής των ρούχων που παρήγαγε το Ρανα Πλάζα έφτανε στο ράφι των δυτικών καταστημάτων από πέντε έως δέκα φορές υψηλότερα