Ποιητική αναπαράσταση μιας σκοτεινής περιόδου της χώρας από τον Ελβετό Ολιβιέ Ζισουά. Είδα την ταινία πρόσφατα και τη προτείνω ανεπιφύλακτα. Ο δημιουργός της σου δίνει να καταλάβεις πολύ καλά τι συνέβαινε στα κολαστήρια της Μακρονήσου μέσα από λιτές εικόνες των πέτρινων ερειπίων και του απέραντου γαλάζιου.
Ο Ζισουά δεν κάνει βουτιά στην ιστορία και δεν προσπαθεί να ερμηνεύσει τίποτα. Ο τρόπος που επέλεξε να παντρέψει την εικόνα τα ποιήματα και την αφήγηση καταλήγουν σε ένα ιδιαίτερο αισθητικό αποτέλεσμα που το έχεις στο μυαλό σου για πολύ καιρό. Νωχελικά τράβελινγκ, εικόνες νύχτας και μουσική μόνο από τον αέρα και τη θάλασσα. Δείτε την