Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών (υπόθεση Κουφοντίνα που πλέον έγινε ξεκάθαρο ότι είναι πολιτικό ζήτημα που αφορά την κυβέρνηση, το ξύλο στους δρόμους, την καταστολή χωρίς λόγο, τις προσπάθειες συγκάλυψης της υπόθεσης Λιγνάδη, τη λογοκρισία στα κοινωνικά δίκτυα, τα fake news που δείχνουν την κατάντια της δημοσιογραφίας, ενώ παράλληλα προετοιμάζεται ένας εργασιακός μεσαίωνας), έχουν προκαλέσει την οργή του κόσμου που εκδηλώνεται μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα με ποικίλους τρόπους μιας και τα παραδοσιακά media αποκρύπτουν την πραγματική διάσταση της κρίσης δημοκρατίας που ζούμε.

 

Ναι στο twitter και στο Facebook υπάρχει ισχυρό αντικυβερνητικό ρεύμα που στον , ας τον πούμε πόλεμο εντυπώσεων που γίνεται διαρκώς σε αυτά τα μέσα καθημερινά (εντάξει, είναι κομμάτι του παιχνιδιού κι αυτό) έχει πάρει το πάνω χέρι. Οι φιλοκυβερνητικοί σχολιαστές έχουν λουφάξει ή ψελλίζουν κάτι που και που και ελάχιστοι σοβαροί Δεξιοί παίρνουν θέση γιατί καταλαβαίνουν ότι το τέρας που δημιουργείται θα φάει και αυτούς μαζί.

 

Όλοι μας όμως που εκφράζουμε την αντίδρασή μας και βλέπουμε στο timeline μας να περνούν σχόλια, κείμενα, βίντεο και φωτογραφίες μιας κοινωνίας που αντιδρά, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι βλέπουμε μόνο ένα μέρος της πραγματικής εικόνας. Το timeline μας είναι κατασκευή βάσει του δικού μας προφίλ και η εικόνα που βλέπουμε είναι παραμορφωμένη. Τόσο παραμορφωμένη όσο έχουμε ανάγκη την επιβεβαίωση της χ ή της ψ άποψής μας.

Μπορεί η δημοσκόπηση του Star για τον Κουφοντίνα να ήταν άθλια ως ιδέα ή και παραποιημένη, όμως εκφράζει μια από τις πολλές κοινές γνώμες που βρίσκονται εκεί έξω. Υπάρχουν άνθρωποι και είναι πολλοί, και δεν τους βλέπουμε, που βλέποντας τον ματατζή να χτυπά το παιδί το πρώτο που σκέφτονται είναι: «κάτι θα έκανε» ή «καλά του κάνει, ρίχτου κι άλλο» όπως όταν ακούν για ένα βιασμό το πρώτο που λένε είναι: «θα προκάλεσε κι αυτή/ος»

 

Η κοινωνία είναι γεμάτη μικρούς και μεγάλους μπάτσους όπως η χθεσινοί. Είναι μια κοινωνία με σοβαρό έλλειμμα παιδείας, αισθητικής, φοβισμένη, που σπάνια οι απόψεις της περνούν στο timeline ανθρώπων που αντιδρούν στο βιασμό της δημοκρατίας, γιατί δεν τους αφορά αυτό το κομμάτι της κοινωνίας. Και αυτός ο κόσμος που αντιδρά, με τη σειρά του δεν αφορά την υπόλοιπη κοινωνία. Δύο κόσμοι ξένοι μεταξύ τους που εφάπτονται στιγμιαία.

 

Το άλλο που έμενα τουλάχιστον με προβληματίζει είναι ο σκοπός της δημιουργίας μιας τέτοιας πόλωσης. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι είναι κακή διαχείριση, υπερβολική σιγουριά, ή αντίθετα απώλεια ελέγχου, γιατί με την πανδημία έχουν πάει στράφι όλα τα σχέδια και οι προγραμματισμοί. Ή θα μπορούσαμε να πούμε απλά ότι είναι ανικανότητα. (Αν δεις μόνο την κυβερνητική εκπρόσωπο τι είπε σήμερα δεν έχει και πολλές αμφιβολίες για την επάρκειά τους) Για μένα όμως αυτά είναι τα καλά σενάρια. Κοιτάζοντας στην νεότερη ιστορία, υπάρχουν πολλά παραδείγματα δημιουργίας τεχνίτης πόλωσης, προκλήσεων και περιφρόνησης της αστικής δημοκρατίας και των νόμων προκειμένου να προκληθεί ρήξη και η εξουσία να επιβάλει σιδηρά πυγμή με περιορισμό ελευθεριών, διχασμό σε εμείς και αυτοί, σε πατριώτες και προδότες σε εθνικόφρονες και εαμοβούλγαρους.

 

Η παρούσα κυβερνητική πολιτική που επιδιώκει να έχει έναν νεκρό απεργό πείνας, έχει αρχίσει να βλέπει την κοινωνία και πάλι σαν «εμείς» και «αυτοί». Σε αυτή τη φάση χρειάζεται μεγάλη προσοχή και από την αντιπολίτευση και από την κοινωνία, για να μην πέσει στην παγίδα του στημένου διχασμού.