Από την εμπειρία μου στο προσφυγικό, έχοντας καλύψει δεκάδες θέματα από τότε που ξεκίνησε έντονα η κρίση το 2015, έχω καταλάβει ότι το πρόβλημα της διαχείρισής του είναι δομικό. Η ελληνική πολιτεία δεν είναι σε θέση να δημιουργήσει κατάλληλες δομές για τους πρόσφυγες, πολύ περισσότερο να δουλέψει πάνω σε αυτό που λέμε, πρόγραμμα για την ενσωμάτωσή τους στην ελληνική κοινωνία.
Για όσο καιρό τέλος πάντων μείνουν στην Ελλάδα, αφού ξέρουμε ότι σχεδόν όλοι θέλουν να φύγουν.
Στο θέμα του ασύλου υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με τεράστιες καθυστερήσεις και πολύ περισσότερο στο θέμα των επιστροφών. Η συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης - Τουρκίας τον Μάρτιο του 2016, τελικά εξυπηρέτησε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση πλην της Ελλάδας, η οποία μετατράπηκε σε χώρα εγκλωβισμού.
Από εκεί και μετά ξεκινά μια μεγάλη προσπάθεια για την πολιτική διαχείριση του θέματος, για εσωτερική κατανάλωση να το πούμε απλά, η οποία όμως προϋπέθετε η ευρωτουρκική συμφωνία να δουλέψει, τουλάχιστον στο θέμα των ροών.
Όσο ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση οι ροές περιορίστηκαν, γεγονός που διευκόλυνε τους κυβερνώντες σε μια σχετική διαχείριση.
Οι συνθήκες όμως στα νησιά δεν βελτιώθηκαν. Είναι λογικό όταν έχει 2.000 άτομα στη Μόρια να μπορείς να τους διαχειριστείς καλύτερα – τρόπος του λέγειν καλύτερα, καθώς επανειλημμένα έχουμε δημοσιεύσει εικόνες χάους στα νησιά - όπως και την κοινή γνώμη, από το να έχεις πέντε και επτά χιλιάδες κόσμο.
Από την άποψη αυτή, η κριτική που ασκεί η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση για τη διαχείριση του προσφυγικού είναι για πολιτική κατανάλωση και για τα μάτια του κόσμου. Γιατί και εσείς κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνατε και πολλά για να μην είναι τα camps στα νησιά κολαστήρια.
Ένα χάλι ήταν η Μόρια και έχει γίνει χειρότερα λόγω του ότι έχει τον τριπλάσιο κόσμο. Και εσείς να ήσασταν στην κυβέρνηση το ίδιο πρόβλημα θα είχατε. Απλά η νέα κρίση «έτυχε στη βάρδια άλλων».
Για να μην είμαστε όμως άδικοι με τους προηγούμενους, ναι υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Η πρώτη έχει να κάνει με το πρακτικό – και ανθρωπιστικό φυσικά - ζήτημα της πρόσβασης στην υγεία για τους πρόσφυγες και μετανάστες.
Αφήσατε κύριοι και κυρίες της κυβέρνησης 40.000 κόσμο αυτή τη στιγμή σύμφωνα με επίσημα στοιχεία χωρίς ΑΜΚΑ και ουσιαστικά χωρίς πρόσβαση στις δομές υγείας.
Οι υπηρεσίες πρωτοβάθμιας υγείας για τόσες χιλιάδες κόσμο είναι υποτυπώδεις με αποτέλεσμα πρώτον να ρισκάρετε με τη δημόσια υγεία αλλά και να επιβαρύνετε το κρατικό ταμείο γιατί σε πάρα πολλές περιπτώσεις - όπως μεταφέρουν γιατροί από σοβαρές ανθρωπιστικές οργανώσεις -προβλήματα υγείας που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν ή να προληφθούν με μια απλή και φθηνή φαρμακευτική αγωγή, όταν φτάνουν στο απροχώρητο – και τότε η εισαγωγή σε νοσοκομείο και περίθαλψη αυτών των ανθρώπων γίνεται υποχρεωτική γιατί δεν μπορείς να τους αφήσεις να πεθάνουν – το κόστος γίνεται πολλαπλάσιο.
Με την κατάργηση του ΑΜΚΑ καταφέρατε μια τρύπα στο νερό και το χειρότερο είναι ότι έγινε για πολιτικούς λόγους, για να ικανοποιηθεί ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος.
Και πάμε και στα τελευταία που έχουν να κάνουν με τον “φράχτη” στη θάλασσα. Είναι προφανές ότι η εξαγγελία γίνεται για να ικανοποιηθεί ένα κομμάτι του αγανακτισμένου κόσμου στα νησιά. Μια κομματική πελατεία ή εν δυνάμει πελατεία που με τη σειρά της έχει ευθύνη γιατί αυτό που θα έπρεπε να ζητά κανονικά είναι αποσυμφόρηση των νησιών, ανθρώπινες συνθήκες για τους πρόσφυγες, κατανομή τους σε περιοχές της ενδοχώρας. Δηλαδή ένα εθνικό σχέδιο δράσης και όχι κέντρα –φυλακές και φράχτες.
Κι αντί για σχέδιο εθνικής διαχείρισης του προσφέρετε φράχτη στη θάλασσα.... Μέχρι και φίλα προσκείμενοι στην κυβέρνηση τοπικοί παράγοντες γελάνε με την πρόταση.
Και σε τελική ανάλυση, εδώ υπάρχει ένα ευρωπαϊκό σχέδιο για το προσφυγικό. Ενημερώσατε κανέναν; Το Μάρτιο έρχεται στην ευρωβουλή του νέο σύμφωνο για το προσφυγικό που αλλάζει τα πάντα για τη διαχείριση του προβλήματος σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αλλάζει ο κανονισμός για το άσυλο, δημιουργείται ευρωπαϊκή συνοριοφυλακή και πολλά άλλα. Για τι πλωτό φράγμα μιλάτε και ποιος θα το πληρώσει; (αν τελικά γίνει που σιγά μη γίνει. Κι αν γίνει θα έχει ενδιαφέρον να δούμε ποιός θα πάρει την εργολαβία).
Η φαεινή ιδέα για το πλωτό φράγμα ήταν μόνο για κομματική πελατεία και για ένα κομμάτι του πληθυσμού που αδυνατεί να συλλάβει την πολυπλοκότητα του προβλήματος. Το “πυροτέχνημα” για το πλωτό φράγμα– γιατί περί πυροτενχήματος πρόκειται – κάνει επίκληση στις πιο ακραίες λογικές για τη διαχείριση του προσφυγικού και δημιουργεί επικίνδυνο κλίμα πόλωσης κυρίως στις τοπικές κοινωνίες. Επιτέλους, δείξτε λίγη σοβαρότητα στο προσφυγικό και πείτε στον κόσμο την αλήθεια.