O Μοχάμεντ βρίσκεται μόνο μερικές εβδομάδες στη Σάμο και έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι οι επόμενοι μήνες της ζωής του θα είναι πολύ δύσκολοι. Σίγουρα όμως όχι τόσο δύσκολοι όσο το ταξίδι του από την Γάζα στην Ελλάδα. Ένα ταξίδι που κόστισε τη ζωή στον μοναδικό του φίλο, άλλο ένα θύμα στα νερά του Αιγαίου, στην προσπάθεια για μια καλύτερη ζωή.
Στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης της Σάμου (ΚΥΤ) αυτό το διάστημα βρίσκονται πολλοί πρόσφυγες από τη Λωρίδα της Γάζας. Έχουν φτιάξει μια μικρή κοινότητα χωρισμένη σε ομάδες προσπαθώντας να ζήσουν με αξιοπρέπεια, όσο γίνεται, μέσα σε αυτές τις άθλιες συνθήκες.
Με όσους μιλήσαμε είχαν πάνω κάτω την ίδια ιστορία να διηγηθούν. Έφυγαν από τη Γάζα γιατί δεν έβλεπαν κανένα μέλλον. Από τη μια ο αποκλεισμός του Ισραήλ και οι κατά περιόδους βομβαρδισμοί της ισραηλινής αεροπορίας, γεγονός που δημιουργεί συνθήκες ασφυξίας στη Γάζα, και από την άλλη η αντίθεσή τους στο καθεστώς της Χαμάς και η άρνηση κάποιων από αυτούς, να στρατολογηθούν.
Πάνω κάτω την ίδια ιστορία έχουν και για το πώς έφτασαν στη Σάμο. Πρώτα πέρασαν στην Αίγυπτο, μετά αεροπορικώς στην Τουρκία και από εκεί με βάρκα στη Σάμο. Η ιστορία του Μοχάμεντ είναι κάπως διαφορετική και κατέληξε με ένα θάνατο, αυτόν του καλύτερού τους φίλου.
Η αφήγησή του είναι συγκλονιστική:
«Ήμασταν τρεις και ήδη είχαμε προσπαθήσει πολλές φορές να περάσουμε στην Ελλάδα με κάποια βάρκα, αλλά δεν είχαμε αρκετά λεφτά για να πληρώσουμε τους διακινητές. Πέρασε έτσι ένας μήνας περιμένοντας. Δεν ξέραμε πώς θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από την τουρκική ακτοφυλακή και να συνεχίσουμε το ταξίδι και παραιτηθήκαμε. Αποφασίσαμε να κατεβάσουμε στο τηλέφωνο τον χάρτη της περιοχής, βρήκαμε την πιο κοντινή απόσταση μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας και ξεκινήσαμε να πάμε εκεί.
Μείναμε στην πιο κοντινή πόλη ένα βράδυ για να δούμε την περιοχή και να ξεφύγουμε από την αστυνομία. Προσπαθήσαμε να βρούμε τον κατάλληλο εξοπλισμό για να περάσουμε απέναντι όπως στολές για κολύμπι αλλά δεν τα καταφέραμε. Ξεκινήσαμε το ταξίδι και μετά από περίπου 6 ώρες περπάτημα φτάσαμε στο σημείο από το οποίο θα ξεκινούσαμε το κολύμπι. Περάσαμε περπατώντας ένα βουνό και φτάσαμε στο σημείο στις 6 το πρωί. Μείναμε εκεί μια μέρα για να ξεκουραστούμε και πέσαμε στη θάλασσα στις 6 το πρωί της επόμενης μέρας. Ξεκινήσαμε να κολυμπάμε και περίπου στο 1/3 της διαδρομής αρχίσαμε να έχουμε πρόβλημα με κράμπες. Ήταν τόσο έντονος ο πόνος που δεν μπορούσαμε να ελέγξουμε τους μυς μας. Συνεχίσαμε με μεγάλη δυσκολία και όταν φτάσαμε στο τελευταίο κομμάτι της απόστασης, είχαμε εξαντληθεί .
Ήμασταν δύο εγώ και ο φίλος μου, ο τρίτος της παρέας τελευταία στιγμή έκανε πίσω. Λίγο πριν φτάσουμε στην ακτή της Σάμου σχεδόν 200 μέτρα πριν την παραλία προσπέρασα το φίλο μου περίπου 10 μέτρα και του φώναξα αν είναι καλά. Μου απάντησε «ναι είμαι καλά.»
Ήμασταν πολύ κουρασμένοι αλλά πλησιάζαμε, άλλα δέκα λεπτά μας έμεναν και του φώναξα να προσπαθήσει γρηγορότερα γιατί φτάναμε στην ακτή Λίγο μετά κατάφερα να φτάσω στην ακτή αλλά δεν είχα πλέον άλλες δυνάμεις και έχασα τις αισθήσεις μου.
Όταν συνήλθα δεν τον βρήκα. Μετά έμαθα ότι ήταν νεκρός. Ίσως χάσαμε τις αισθήσεις μας ταυτόχρονα σχεδόν αλλά εγώ ήμουν στην παραλία και αυτός ήταν ακόμα μέσα στο νερό.
Μετά από ένα τέταρτο δεν μπορούσα καλά-καλά να κινηθώ και άρχισα να τον ψάχνω αλλά δεν τον έβρισκα. Μετά άρχισα να ψάχνω την αστυνομία για να ζητήσω βοήθεια.
Τους είπα ότι ήμουν μαζί με τον φίλο μου αλλά τον έχασα και η αστυνομία προσπάθησε να τον βρει. Μετά η αστυνομία με πήρε με έβαλε σε ένα χώρο να περιμένω για περίπου έξι ώρες και μετά άρχισε να με ανακρίνει. Με χτύπησαν γιατί νόμιζαν ότι τους έλεγα ψέματα αλλά δεν έλεγα ψέματα. Μετά με έφεραν στο κέντρο υποδοχής.
Σήμερα το πρωί τον κηδέψαμε.»