Το 2009 φεύγει με την οικονομία της χώρας στην χειρότερη κατάσταση εδώ και δεκαετίες. Ήταν σίγουρα μία δύσκολη χρονιά για τους Έλληνες πολίτες και τον επιχειρηματικό κόσμο, που οφείλεται εν μέρει στην διεθνή οικονομική κρίση αλλά κυρίως σε κακούς χειρισμούς της προηγούμενης κυβέρνησης που δεν τόλμησε να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο και έκρυψε τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Οι εκλογές και η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος –που στην ουσία ξεκίνησε την επόμενη των ευρωεκλογών- έδωσαν τη χαριστική βολή.
Το θέμα είναι, τώρα τι γίνεται. Το οικονομικό επιτελείο της νέας κυβέρνησης έχει στριμωχτεί για τα καλά από τις Βρυξέλλες, οι οποίες αφού μας εξέθεσαν στα μάτια όλης της Ευρώπης, δεν μας δίνουν νέα περίοδο χάριτος.
Το πρώτο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση είναι πολιτικό. Πως θα καταφέρει δηλαδή με το ελάχιστο δυνατό πολιτικό κόστος να υπαναχωρήσει από τις προεκλογικές τις δεσμεύσεις. Μέχρι και για εξεταστική επιτροπή, για ευθύνες υπουργών έκανε λόγο προκειμένου να μοιραστεί τις ευθύνες. Την άλλη στιγμή όμως ζητούσε  συναίνεση για να προχωρήσει σε σκληρά μέτρα.
Ας μπούμε όμως στην ουσία των πραγμάτων δηλαδή στα οικονομικά μέτρα.
Η κυβέρνηση  θα πρέπει να συγκρατήσει το έλλειμμα αλλά δύσκολα θα επιτύχει τους φορολογικούς στόχους. Και αν μη τι άλλο χρειάζεται αρκετή πίστωση χρόνου. Την ίδια στιγμή εξήγγειλε μια σειρά παροχών, μεταξύ αυτών το έκτακτο επίδομα τη μετάθεση της είσπραξης του ΕΤΑΚ την επιστροφή φόρων κ.α, που θα επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό με 2%.
Αλλά για σταθείτε. Ποιος τα πληρώνει αυτά τα λεφτά; Δεν υποτιμούμε καθόλου την αξία που μπορούν να έχουν τα 800 ευρώ για έναν χαμηλοσυνταξιούχο αλλά λύνεται έτσι το πρόβλημα; Την ίδια στιγμή προετοιμάζουν αύξηση του ειδικού φόρου στα καύσιμα, και στις αντικειμενικές αξίες, ενώ τιμωρούν όσους έχουν παλιό «αυτοκίνητο»-λες και είναι επιλογή τους- με έξτρα τέλη. Δεν μπορεί να λέγεται αυτό αναδιανομή πλούτου όπως δεν μπορεί να λέγεται αναδιανομή πλούτου ο έκτακτος φόρος στις επιχειρήσεις και στα ακίνητα.  Η κυβέρνηση θα πάρει σχεδόν ένα δις από τις επιχειρήσεις για να κάνει κοινωνική πολιτική.
 Κι όταν τελειώσουν αυτά τα λεφτά τι θα γίνει; Θα ζητήσει κι άλλα; Αυτό που χρειάζεται ένας  χαμηλοσυνταξιούχος ή ένα πολύτεκνος δεν είναι τα 800 αλλά να μπορεί να έχει υπηρεσίες χωρίς να πληρώνει φακελάκια. Αυτό που χρειάζεται ο εργαζόμενος είναι να μην πληρώνει φροντιστήρια και  να έχει παιδικούς σταθμούς για τα παιδιά του. Αυτό που χρειάζεται ο νέος άνθρωπος είναι μια πολιτική που θα ευνοεί τις επενδύσεις και θα δημιουργεί θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Ας αφήσει λοιπόν ο Παπακωνσταντίνου τις επιχειρήσεις στην ησυχία τους ή αν πραγματικά θέλει να κάνει κάτι ας τους δώσει κίνητρα να επενδύσουν στην αγορά τα χρήματα που πρόκειται να τους πάρει με τη μορφή έκτακτου φόρου.

                                                                                       Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Τρόφιμα και Ποτά, το Δεκέμβριο του 2009