Μια παροιμία λέει ότι “από αυτό που φοβάσαι δεν γλιτώνεις” και στην περίπτωση του Λιβάνου για κάποιους ισχύει απόλυτα. Όσες προσπάθειες έγιναν να αποδυναμωθεί η Χεζμπολάχ, απ ότι έδειξαν οι κάλπες, έφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα. Παρά τις αντιδράσεις για τη συμμετοχή στον πόλεμο της Συρίας φαίνεται τελικά ότι εκλογικά, αυτό λειτούργησε υπέρ της. Το μπλοκ της Χεζμπολάχ και των συνεργαζόμενων μαζί της κομμάτων, παίρνει την πλειοψηφία στη νέα Βουλή αν και ο πρωθυπουργός θα παραμείνει απ ότι δείχνουν τα πράγματα ο Σαάντ Χαρίρι.
Σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας ο πρωθυπουργός είναι πάντα σουνίτης, ο πρόεδρος μαρωνίτης χριστιανός και ο πρόεδρος της Βουλής σιίτης, ώστε να υπάρχει αντιπροσώπευση των μεγαλύτερων θρησκευτικών ομάδων της χώρας.
Η ενίσχυση της θέσης της Χεζμπολάχ στο πολιτικό σκηνικό δεν ήταν σίγουρα αυτό που θα περίμεναν οι ΗΠΑ,το Ισραήλ, η Σ. Αραβία και η Ευρωπαϊκή Ένωση και μπορεί να δημιουργήσει νέες αναταράξεις στη Μέση Ανατολή.
Μεγαλύτερη δύναμη για την Χεζμπολάχ στο Λίβανο σημαίνει και μεγαλύτερη επιρροή του Ιράν. Με δεδομένο την εναγκαλισμό του Χαρίρι από τη Σαουδική και την κυριαρχία πλέον του σιιτικού μπλοκ στη Βουλή, είναι άξιο απορίας πως θα μπορέσει όχι απλά να μακροημερεύσει μια νέα κυβέρνηση στην πιο ταραγμένη περιοχή της Μ. Ανατολής, αλλά και πως θα αποφευχθεί μια πιθανή εμπλοκή με το Ισραήλ το οποίο δεν ξεχωρίζει την Χεζμπολάχ από το Λίβανο.
Ανασταλτικοί παράγοντες
Υπάρχουν ωστόσο δύο στοιχεία που μπορούν να συγκρατήσουν τη Χεζμπολάχ εντός της επόμενης κυβέρνησης, διατηρώντας μια ισορροπία με την ατζέντα του Ιράν.
Το πρώτο είναι ότι με τον Χαρίρι πρωθυπουργό η Χεζμπολάχ έχει τη νομιμοποίηση και τη διεθνή αναγνώριση που χρειάζεται και το δεύτερο είναι καθαρά το οικονομικό.
Με μια σταθερή κυβέρνηση θα εξακολουθεί να ρέει άφθονο το χρήμα από τη Σαουδική Αραβία και άλλες χώρες που στηρίζουν οικονομικά το Λίβανο. Αυτή η βοήθεια ανέρχεται σε περίπου 10 δισεκατομμύρια δολάρια και χωρίς αυτά η χώρα θα καταρρεύσει οικονομικά. Από την άλλη όμως όπως λέει και ο Ισραηλινός αναλυτής στη Haaretz Σβι Μπαρέλ, αυτό σημαίνει ότι η Χεζμπολάχ θα πρέπει να κάνει παραχωρήσεις, που σημαίνει ότι πρώτον θα πρέπει να φροντίσει ώστε ο πόλεμος στη Συρίας να μην μεταφερθεί στο έδαφος του Λιβάνου ώστε να μην μετατραπεί σε πεδίο μάχης με το Ισραήλ.
Με την απόφαση του προέδρου Τραμπ να αποσυρθούν οι ΗΠΑ από τη συμφωνία του Ιράν για τα πυρηνικά, οι Αμερικανοί δείχνουν τις προθέσεις τους. Να εντείνουν την πίεση στον Ιράν με κάθε τρόπο ώστε να απαλλαγούν από την επιρροή στους σε Συρία, Λίβανο και Ιράκ, να περιθωριοποιήσουν το Ιράν και να καλλιεργήσουν πολεμικό κλίμα και ρητορική.
Προς το παρόν είναι νωρίς και κάνουμε προβλέψεις για το μέχρι που μπορεί να φτάσει ο Τραμπ στην κλιμάκωση της έντασης με το Ιράν, καθώς α) το πόρισμα για Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας λέει ότι το Ιράν τηρεί κατά γράμμα τη συμφωνία (ο Τράμπ χρειάζεται και μια πιο σοβαρή δικαιολογία από τα στοιχεία που έβγαλε πρόσφατα το Ισραήλ) , β) ο Τραμπ έχει μόνο την υποστήριξη του Νετανιάχου για την κίνησή του αυτή (ακόμη και σοβαρές πολιτικές δυνάμεις εντός Ισραήλ πιστεύουν ότι η συμφωνία πρέπει να διατηρηθεί) καθώς Βρετανία, Γερμανία και Γαλλία διαφωνούν.
Οι πρόσφατες επιθέσεις σε συριακές βάσεις όπου χτυπήθηκαν ιρανικοί στόχοι , επιθέσεις οι οποίες αποδίδονται στο Ισραήλ, δημιουργούν ένα εκρηκτικό κλίμα και ισραηλινοί αξιωματούχοι πιστεύουν ότι τώρα, μετά τις εκλογές του Λιβάνου, μια επίθεση σε ισραηλινό έδαφος από το Ιράν μέσω Συρίας ως αντίποινα είναι πιο πιθανό να συμβεί.
Η κλιμάκωση βρίσκει το Λίβανο στο κέντρο της έντασης σε μια πολύ περίπλοκη κατάσταση όπου η προσπάθεια διατήρησης ισορροπιών από την πλευρά της Χεζμπολάχ δεν εξασφαλίζει ότι ο Λίβανος δεν θα γίνει το επόμενο πεδίο μάχης στη Μ. Ανατολή ή το θέατρο όπου θα παιχθεί το έργο της σύγκρουσης μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν. Η εκλογική ενίσχυση της Χεζμπολάζ είναι μια καλή πρόφαση και μετά την απόφαση Τραμπ για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν αυτός ο κίνδυνος γίνεται ακόμη μεγαλύτερος.