«Σορότσε» στα ισπανικά είναι η ασθένεια του υψόμετρου. Στις Άνδεις αυτό είναι κάτι σύνηθες, και γι αυτό οι ντόπιοι μασούν φύλλα κόκας για να ξεπεράσουν τα συμπτώματα. Καμία σχέση με την κοκαΐνη για να μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό, αν και είναι η πρώτη ύλη.
Το Κούσκο στο Περού, η αρχαία πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Ίνκας βρίσκεται στα 3.330 μέτρα. Μπορεί να μην νιώσετε τα συμπτώματα του Σορότσε αλλά σίγουρα θα νιώσετε κάτι από την αίγλη άλλων εποχών και την μυστηριακή ατμόσφαιρα του «Ομφαλού της Γης» , όπως αποκαλούν οι Περουβιανοί το Κούσκο.
Η πόλη από μόνη της είναι ένα μνημείο, και ένας τόπος οπού γράφτηκαν μερικές από τις πιο λαμπρές αλλά και πιο τραγικές στιγμές της ιστορίας της Νοτίου Αμερικής. Είναι παράλληλα όμως και η πρώτη στάση στην πορεία που θα κάνει κανείς μέσα από την Ιερή Κοιλάδα των Ίνκας μέχρι το Μάτσου Πίτσου, την χαμένη πόλη των Ινκας, που δίκαια χαρακτηρίζεται από πολλούς ο «Παρθενώνας της Αμερικανικής Ηπείρου».
Υπάρχουν τρεις τρόποι για να φτάσει κανείς στο Μάτσου Πίτσου. Με τρένο κατά μήκος του ποταμού Ουρουμπάμπα, με λεωφορεία από χωριό σε χωριό και παίρνοντας τρένο για το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής, και ο τρίτος περπατώντας τρεις με τέσσερις μέρες μέσα από τα βουνά στο μονοπάτι των Ινκας.
Αν αντέχουν τα πόδια σας κάντε τη διαδρομή από το Κούσκο προς το Μάτσου Πίτσου με τα πόδια από το μονοπάτι και επιστρέψτε με το τρένο κάνοντας στάση στα χωριά της διαδρομής.
Οι εικόνες κατά μήκος της διαδρομής έρχονται από άλλες εποχές. Είναι σαν να μην πάτησαν ποτέ το πόδι τους εδώ οι κονκισταδόρες.
Αξίζει μια στάση στην ιστορικό πόλη με το περίεργο και δύσκολο όνομα Ογιαταϊτάμπο με την εκπληκτική του Ακρόπολη.
Όταν οι Ισπανοί κατάκτησαν το Κούσκο οι Ίνκας υποχώρησαν στο Ογιανταϊτάμπο και υπερασπίστηκαν την πόλη με επιτυχία. Εκεί ο ηγέτης τους Μάνκο Ίνκα το 1536 νίκησε το στρατό των κατακτητών με επικεφαλής τον Ερνάντο Πισάρο, αδερφό του κατακτητή του Φρανθίσκο Πισάρο.
Είναι η μοναδική πόλη που διατηρεί τη ρυμοτομία από την εποχή των Ίνκας. Τα θεμέλια και τα τοιχώματα των σπιτιών παραμένουν όπως ήταν και πάνω τους έχουν χτιστεί τα καινούργια σπίτια.
Μία ακόμη στάση πρέπει να γίνει στο Πίσακ. Και μάλιστα να κανονίσετε να βρεθείτε εκεί Κυριακή. Όλη η πόλη είναι μια μεγάλη υπαίθρια αγορά από τις πλέον φημισμένες στη Λατινική Αμερική που κρατά το παραδοσιακό της χρώμα, και βρίσκει κανείς μοναδικά κομμάτια ινδιάνικης χειροτεχνίας.
Το μονοπάτι των Ινκας.
Το μονοπάτι των Ινκας είναι το πιο γνωστό μέρος της Αμερικανικής Ηπείρου γι αυτούς που αγαπούν την πεζοπορία. Κάθε χρόνο το περπατούν χιλιάδες ταξιδίωτες. Η θέα μέσα από τα βουνά στην κοιλάδα, οι χιονισμένες βουνοκορφές, τα μνημεία και τα ερείπια των Ίνκας που βλέπει κανείς σ΄ όλη τη διάρκεια της διαδρομής είναι μια εμπειρία μοναδική.
Ξεκινάμε από το Κούσκο έχοντας εφοδιαστεί με τα απαραίτητα, δηλαδή, σλίπινγκ μπαγκ, σκηνή, τρόφιμα, νερό, ένα μικρό φαρμακείο και φυσικά μια σακούλα απορριμάτων για τα σκουπίδια μας. Όλες οι προμήθειες γίνονται από το Κούσκο. Επίσης από ταξιδιωτικά γραφεία μπορεί να πάρει κανείς πληροφορίες, χάρτες, ή να πάρει και βαστάζους αν νομίζει ότι δεν θα τα καταφέρει με το κουβάλημα. Στην διαδρομή βλέπει κανείς πολλούς τουρίστες (αμερικανούς ως επι το πλείστον) με τους βαστάζους τους…..
Η απόσταση είναι συνολικά 33 χιλιόμετρα αν ξεκινήσει κανείς από το 88ο χιλιόμετρο της σιδηροδρομικής γραμμής, ενώ λίγο παραπάνω αν ξεκινήσει από ένα μικρό χωριό λίγα χιλιόμετρα νωρίτερα, την Τσίλκα.
Το μονοπάτι έχει σημεία όπου το υψόμετρο ξεπερνά τα 4.500 μέτρα γι αυτό αν υπάρχει υποψία «Σορότσε» μη διστάσετε να πιείτε ένα «μάτε» από κόκα. Ζητήστε αφόβα από κάποιον ντόπιο αν και οι περισσότεροι τουρίστες που θα συναντήσετε στη διαδρομή θα έχουν μαζί τους. Η διανυκτέρευση γίνεται σε συγκεκριμένα σημεία κατά μήκος της διαδρομής που θα τα δείτε στο χάρτη σας.
Το θέαμα έιναι εκπληκτικό. Θα περάσετε πό την Οουαϊγιαμπάμπα ένα χωριό στα 2.700 μέτρα θα δείτε την χιονισμένη κορυφή Βερόνικα στα 5.700 μέτρα θα διασχίσετε ποτάμια, θα δείτε αμέριμνα λάμα και αλπάκα να βόσκουν στα αρχαία ερείπια, θα γνωρίσετε κι άλλους τρελούς σαν κι εσάς με τους οποίους θα μοιραστείτε αυτή την ομορφιά και ένα μπουκάλι κρασί το βράδυ, και στο τέλος θα φτάσετε στο Μάτσου Πίτσου. Φροντίστε να είστε εκεί μόνο, τα ξημερώματα, για να είστε μόνοι σας χωρίς τις ορδές των τουριστών. Και στο πρώτο αντίκρυσμα της πόλης θα νιώσετε μια ζαλάδα. Δεν θα είναι «Σορότσε», απλά θα είναι το συναίσθημα να είσαι τόσο κοντά στον ουρανό.