Ο Δημήτρης Πιστιόλας με περίμενε πάνω από μία ώρα, λόγω κακής συνεννόησης, στο ένα από τα δύο υπόγεια που έχει στον κέντρο της Αθήνας για να στεγάσει τη συλλογή του. Τη μεγαλύτερη συλλογή κινηματογραφικών μηχανών στον κόσμο, κατόρθωμα που το έδωσε μια θέση στο βιβλίο Γκίνες.

Ο κύριος Δημήτρης δεν ήθελε απλά να δω τη συλλογή του και να μιλήσουμε. Ήθελε να με κάνει να ζήσω την εμπειρία ενός νοσταλγικού ταξιδιού πίσω στο χρόνο, περπατώντας δίπλα από μηχανές που από τα γρανάζια τους πέρασαν χιλιάδες μέτρα φιλμ.

Με άφησε να περιμένω έξω από την πόρτα, χαμήλωσε τα φώτα και έβαλε στο κασετόφωνο (ναι, κασετόφωνο!) τη μουσική από την ταινία "Σινεμά ο Παράδεισος", για να φτιάξει ατμόσφαιρα.
Για κάποιον που αγαπά τον κινηματογράφο και τις μηχανές -είμαι ένας από αυτούς- ο χώρος είναι πραγματικά παράδεισος.

Μου πήρε ώρα για να σηκώσω κάμερα και να αρχίσω τις ερωτήσεις.

Συνταξιούχος ταχυδρομικός υπάλληλος, ο Πιστιόλας αφιέρωσε τη ζωή του στο να μαζεύει μηχανές που έγραψαν την ιστορία του κινηματογράφου και σήμερα, μετά από 65 χρόνια, έχει καταφέρει να συγκεντρώσει πάνω από 1000 μηχανές.

Μια παιδική επιθυμία
"Η πρώτη μου εντύπωση από τον κινηματογράφο ήταν μια υπερβολική παιδική επιθυμία, να μάθω πως γίνεται άνθρωποι πάνω σε ένα πανί να μιλάνε και να περπατάνε. Ξεκίνησα από τα πρώτα μου βήματα με αυτή την έντονη περιέργεια και κατέληξα σήμερα να έχω περί τις χίλιες κινηματογραφικές μηχανές."


-Απορώ πως με τέτοιο πάθος δεν ασχολήθηκες με τον κινηματογράφο. Είτε ως κινηματογραφιστής είτε ως μηχανικός προβολών.

-Ήθελα να πάω στην Ιταλία να μάθω για τις μηχανές να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο. Το 1955. Ο πατέρας μου ήταν δημόσιος υπάλληλος. Τον έπεισα. Μάθαινα ιταλικά. Αλλά τότε ο Μαρκεζίνης που ήταν υπουργός οικονομικών υποτίμησε τη δραχμή και πλέον δεν μπορούσε ο πατέρας μου με τον μισθό που έπαιρνε να μου δώσει λεφτά για να πάω να σπουδάσω.

Έτσι ο Πιστιόλας έμεινε στην Ελλάδα, ξεκίνησε να δουλεύει στα ΕΛΤΑ αλλά το μεράκι του κινηματογράφου και το πάθος του συλλέκτη δεν τον άφηναν να ησυχάσει. Σε ηλικία μόλις δεκαέξι ετών είχε φτιάξει μόνος του μια μηχανή χρησιμοποιώντας για φακούς τα γυαλιά της γιαγιά του. Το εντυπωσιακό είναι - οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον κινηματογράφο μπορούν να το καταλάβουν - ότι ο Πιστιόλας απόκτησε όλα αυτά τα μηχανήματα σε εποχές που δεν αποτελούσαν μουσειακά είδη αλλά χρησιμοποιούνταν από επαγγελματίες και ερασιτέχνες. Τότε ήταν πανάκριβα και πολύ δύσκολα μπορούσες να τα αποκτήσεις.

"Έζησα πολλές στερήσεις, αγωνία, περιπέτεια, γιατί το είδος αυτό είναι για λίγους. Για πλούσιους. Αλλά και οι πλούσιοι δεν θα είχαν την ευχέρεια να τα αποκτήσουν αυτά διότι δεν υπάρχει κάποιο μαγαζί να πάνε να τα βρούνε. Αυτό θέλει τρέξιμο. Ακόμη μαζεύω μηχανές. Είναι το πάθος μου. Δεν έχω υπολογίσει πόσα έχω ξοδέψει. Ξέρω ότι δεν είχα ποτέ λεφτά στην τσέπη μου. Στερήθηκα πάρα πολλά.

Τα λεφτά δεν τα αγάπησα ποτέ. Μπροστά σε μια μηχανή τα λεφτά γίνονται χαρτιά για μένα. Ποτέ δεν πόνεσα τα λεφτά που έδωσα για μηχανή. Έχασα μηχανές που μετάνιωσα που δεν τις αγόρασα. Το θυμάμαι και αρρωσταίνω."

Μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης του έχουν κάνει αφιερώματα, το CNN τον συμπεριέλαβε σε εκπομπή του μαζί με τον γνωστό σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά και το βιβλίο Γκίνες τον έχει φιλοξενήσει πολλές φορές.


Ο Πιστιόλας στα 86 του χρόνια σήμερα παλεύει να συντηρήσει την συλλογή του σε δύο μικρούς ιδιόκτητους χώρους που έχει μετατρέψει σε μουσεία, χωρίς όμως καμία βοήθεια από το κράτος. Κάποια στιγμή είχε γίνει μια κίνηση από το υπουργείο πολιτισμού μήπως αγοραστούν τα μηχανήματα για το μουσείο κινηματογράφου αλλά δεν προχώρησαν οι συζητήσεις. Έχει δεχθεί επίσης μεγάλες προσφορές από ξένους συλλέκτες για να πουλήσει τη συλλογή του, αλλά πάντα αρνείται.

"Έχω κάνει πολλές προτάσεις στο κράτος, με φωτογραφίες, με ντοκιμαντέρ, με διάφορα πράγματα. Τους τα στέλνω πρωτοκολλημένα, γραπτώς και η απάντησή τους είναι τηλεφωνική. Εγώ γραπτώς και με εικόνες αυτοί τηλεφωνικά και με διάφορες δικαιολογίες.

Τι θα γίνουν αυτά εδώ; Είναι το μεγάλο ερωτηματικό. Θα μείνουν εδώ πέρα. Πάντως ο Πιστιόλας δεν γίνεται Ιόλας. Που του τα φάγανε την επόμενη μέρα. Είπα στα παιδιά ότι αν μετακινηθούνε αυτά, να πάνε σε καλό χώρο αλλά με το κλειδί στην τσέπη σας."

Ένα μουσείο
Το όνειρό του είναι να φτιάξει ένα κανονικό μουσείο για τη συλλογή του για να μπορεί ο κόσμος να τα βλέπει και να μαθαίνει την ιστορία τους.
"Χαρείτε τα και να τα διατηρήσετε και να τα συντηρήσετε. Να γίνει μια ιστορική καταγραφή για να τα βλέπουν οι νεώτερες γενιές.