Σε μία από της ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης ένας φίλος μου θύμισε πρόσφατα ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο για τη συλλογική συνείδηση σε καιρούς κρίσης.
Στην εισαγωγή του έργου του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» ο Κ. Μάρξ γράφει τα εξής:
«Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται σαν ν' ασχολούνται ν' ανατρέψουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα και να δημιουργήσουν κάτι που έχει προϋπάρξει, σ' αυτές ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης επικαλούνται φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή, σεβάσμια μεταμφίεση και μ' αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας...»

Το κείμενο του Μαρξ δίνει μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία για το πώς εξελίχθηκε το κίνημα των αγανακτισμένων και σε δεύτερο χρόνο απογυμνώνει τη συστημική αριστερά στη χώρα μας που τόσο καιρό τώρα κοιτάζει  με αμηχανία όλον αυτό τον κόσμο.
Οι εραστές της κομματικής καθαρότητας λοιδόρησαν το κίνημα μη μπορώντας να κατανοήσουν τη δυναμική του και το τι προσπαθούσε να εκφράσει ακόμη κι αν το εξέφραζε με γλαφυρούς ή «γηπεδικούς» όρους. Ένα άλλο κομμάτι της το κοιτάζει με συμπάθεια, ανίκανη όμως να το προσεγγίσει.
Θα συμφωνήσω ότι άλλο η πολιτική παρέμβαση, άλλο η κουβέντα καφενείου, αλλά δεν είναι δυνατό η αριστερά να περιμένει από ένα κόσμο που μέχρι πριν λίγο καιρό καθόταν σπίτι του κι έβλεπε «τα μυστικά της Εδέμ» να στήσει σοβιέτ. Θα βγει στο δρόμο και θα σιχτιρίσει όπως όπως, γιατί μέχρι εκεί φτάνει η πολιτική του παιδεία, γιατί για χρόνια βυθίστηκε στον καταναλωτισμό και τώρα ξαφνικά χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του και δεν βρίσκεται κανείς να του εξηγήσει γιατί. Σήμερα δεν υπάρχει στην Ελλάδα, ούτε και στην Ευρώπη μια Αριστερά ως  εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Το κίνημα των αγανακτισμένων ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο κομμάτι του, δείχνει ότι μια τέτοια αριστερά υπάρχει πλέον για πρώτη φορά στη συνείδηση του κόσμου ως αναγκαιότητα και όπως έλεγε στον ΕΤ πριν λίγο καιρό ο Χιλιανός συγγραφέας Λουίς Σεπούλβεδα ως ηθική. Αυτό είναι ίσως το πρώτο βήμα για να υπάρξει και πραγματικά. Ας το έχει στο μυαλό της αυτό η συστημική Αριστερά.

 Προοριζόταν για τον Τύπο της Κυριακής