«Ποιοί παίρνουν τους υψηλότερους μισθούς στην Ευρώπη; » ήταν ο τίτλος σημερινού άρθρου στην ισπανική εφημερίδα El Pais, ερώτημα ρητορικό ουσιαστικά σε μια προσπάθεια της αντιπολιτευόμενης εφημερίδας να αποδομήσει τις διακηρύξεις της κυβέρνησης Ραχόι ότι η οικονομία έχει αρχίσει να ανακάμπτει.
Στην πραγματικότητα η ισπανική οικονομία όντως έχει αρχίσει να ανακάμπτει, όμως αυτό δεν σημαίνει και ότι οι Ισπανοί έχουν δει, ή πρόκειται πολύ σύντομα να δουν λεφτά στις τσέπες του. Ότι πάνω κάτω συνέβη και στην Ελλάδα που θεωρητικά βγήκε από την ύφεση αλλά η αγορά στην ουσία έχει στεγνώσει.

Το θέμα όμως δεν είναι αυτό.
Τα στοιχεία της eurostat τα οποία και επικαλείται το ρεπορτάζ –ξέρουμε ότι οι δημοσιογράφοι διαβάζουμε αριθμούς σχεδόν όπως μας βολεύει – λένε πολύ περισσότερα από αυτό που διαβάζει η El Pais.
Ας δούμε μερικά.
Η κρίση υποχρέωσε τις χώρες με υψηλά ελλείμματα και χρέη να προχωρήσουν σε εσωτερική υποτίμηση, ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα τους. Η Ελλάδα είναι το πιο ακραίο παράδειγμα. Το 2008 το ωρομίσθιο στην Ελλάδα ήταν 13,5 ευρώ ποσό 29% χαμηλότερο από τον μέσο όρο στην ευρωζώνη που ήταν τότε 18,9 ευρώ. Πέντε χρόνια μετά το ωρομίσθιο έπεσε στα 11,4 ευρώ 46,4% χαμηλότερα από τον μέσο όρο. Σε Κύπρο, Πορτογαλία, Ιταλία, το ωρομίσθιο επίσης απομακρύνθηκε από τον μέσο όρο της ευρωζώνης.

Σήμερα το υψηλότερο ωρομίσθιο στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει η Δανία, 35 ευρώ, το οποίο είναι δέκα φορές υψηλότερο από αυτό της Βουλγαρίας που είναι 3,2 ευρώ. Στην κορυφή της λίστας με τους πιο καλοπληρωμένους εργαζόμενους είναι το Βέλγιο, η Σουηδία και το Λουξεμβούργο, ενώ στις τελευταίες θέσεις είναι οι πρώην Βαλτικές και Ανατολικές χώρες, η Βουλγαρία και η Ρουμανία. Έχουν υποχωρήσει επίσης Ελλάδα και Πορτογαλία όπου τα ωρομίσθια είναι χαμηλότερα σε ποσοστό μεγαλύτερο του 50% σε σχέση με τον μέσο όρο των δέκα χωρών της ΕΕ με τα υψηλότερα μεροκάματα στην ΕΕ. Οι χώρες μάλιστα που ήταν στην ουρά της λίστας το 2008 εξακολουθούν να είναι και σήμερα. Με λίγα λόγια, η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων δεν είναι ένα κακό σενάριο που κάποιοι το τοποθετούν κάπου στο μέλλον.

Είναι ήδη εδώ πυροδοτώντας τον εθνικισμό και τον αντιευρωπαϊσμό. Η διαιώνιση αυτών των ανισοτήτων δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όπως μας την έχουν περιγράψει. Εκτός και αν κάποιος θεωρεί ότι έχουν κοινά ο Βούλγαρος που πρέπει να δουλέψει δέκα ημέρες για να πάρει όσα παίρνει ο Δανός δουλεύοντας μία μέρα. Και ούτε μπορεί να περιμένει κανείς ότι θα καθίσει ο Βούλγαρος να είναι για μια ζωή το φθηνό εργατικό δυναμικό του Δανού. Με αυτές τις συνθήκες, για να παραφράσουμε και τα λόγια ενός μεγάλου επαναστάτη, η Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε θα είναι μια αντιδραστική και άδικη Ένωση είτε δεν θα είναι δυνατόν να υπάρξει. Αυτό θέλουμε;