Τρία χρόνια μετά την πτώση του Καντάφι στη Λιβύη και ένα ερώτημα που πλανιέται, ακόμη και στα σοβαρά αμερικανικά έντυπα, είναι «γιατί το ΝΑΤΟ παρενέβη το 2011 για την ανατροπή του καθεστώτος;»
Αν υπήρχε κάποιο σχέδιο για την επόμενη μέρα σε πολιτικό επίπεδο ή ακόμη και σε στρατιωτικό, η νατοϊκή επέμβαση θα ήταν κατανοητή. (Το αν ήταν δικαιολογημένη είναι θέμα άλλης συζήτησης και η προσωπική μου άποψη είναι «όχι»)

Για να το πούμε με απλά λόγια, η Λιβύη κάθε μέρα που περνά μοιάζει όλο και περισσότερο με Ιράκ. Έχει αυτή τη στιγμή δύο κυβερνήσεις και τέσσερις στρατούς και όλοι πολεμούν με όλους. Πριν από δύο ημέρες το δίκτυο Al Arabiya μετέδωσε ότι η ακραία ισλαμική οργάνωση Ανσάρ Αλ Σαρία κατέλαβε την Βεγγάζη και ανακήρυξε την πόλη ισλαμικό χαλιφάτο. Η συγκεκριμένη οργάνωση βρίσκεται στη μαύρη λίστα των ΗΠΑ με τις τρομοκρατικές οργανώσεις και φέρει ευθύνη για την επίθεση στο αμερικανικό προξενείο της Βεγγάζης το 2012 όπου έχασε τη ζωή του ο Αμερικανός πρέσβης.
Αρκετές δυτικές χώρες έχουν αποσύρει τις διπλωματικές αποστολές τους ενώ ο τακτικός στρατός δείχνει ανήμπορος να σταματήσει τους ισλαμιστές.
Ο ΟΗΕ έκανε έκκληση για κατάπαυση του πυρός λέγοντας ότι η χώρα βρίσκεται λίγο πριν το «σημείο χωρίς επιστροφή».
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες στην Βεγγάζη πεθαίνουν κατά μέσο όρο δέκα άνθρωποι τη μέρα.
Παρόλα αυτά η ροή του πετρελαίου βρίσκεται σε ασυνήθιστα ψηλά επίπεδα, σε σχέση με την κατάσταση που επικρατεί και αυτό είναι που ενδιαφέρει περισσότερο τη Δύση.
Ωστόσο η επικράτηση των ισλαμιστών τόσο στην δυτική Λιβύη όσο και στην Ανατολική, αν πιστέψουμε τους ισχυρισμούς της Ανσάρ Αλ Σαρία, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Η δημιουργία ενός ακόμη χαλιφάτου στη Βόρειο Αφρική και μάλιστα δίπλα από την Αίγυπτο, χώρα που έχει ισχυρό ισλαμικό κίνημα άσχετα αν δεν εκπροσωπείται επισήμως, μοιάζει με σπίρτο αναμμένο δίπλα σε δεξαμενή με βενζίνη. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους προς το παρόν αντιμετωπίζουν με χαλαρότητα την ισλαμική στροφή της Λιβύης για την οποία φέρουν βαρύτητες ευθύνες. Αν δεν υπάρξει εξωτερική παρέμβαση για πολιτική λύση ο εφιάλτης να μετατραπεί η χώρα σε δεύτερο Ιράκ είναι πολύ κοντά.