Η οικονομική κρίση που ταλανίζει την Ευρώπη, μας έχει μάθει μέχρι στιγμής δύο βασικά πράγματα. Πρώτον, ότι το περίφημο Σύμφωνο Σταθερότητας παύει να ισχύει όταν πρόκειται για τη σωτηρία των τραπεζών (ενώ για τους λαούς μπορεί να είναι όσο αυστηρό χρειάζεται) και δεύτερον ότι το κοινωνικό κράτος, που αποτέλεσε για χρόνια το κοινωνικό συμβόλαιο της Ευρώπης με τους λαούς της, πνέει τα λοίσθια.
Οι ευρωπαϊκές χώρες βρήκαν την ευκαιρία να απαλλαγούν από το κοινωνικό κράτος με την πρόφαση της μείωσης του ελλείμματος και της επιστροφής στο «μαγικό 3%» του συμφώνου σταθερότητας. Το παράδοξο όμως και ταυτόχρονα εξοργιστικό είναι ότι η Ευρώπη από το πουθενά, βρήκε 750 δισεκατομμύρια ευρώ (χωρίς να ενδιαφέρεται αν θα δημιουργήσει νέα ελλείμματα) για να σώσει τις τράπεζες, γιατί στην ουσία αυτό είναι το διακύβευμα.
Η Ελλάδα μπήκε πρώτη στο χορό και η μία μετά την άλλη ακολουθούν οι υπόλοιπες χώρες. Ισπανία και Πορτογαλία ακολούθησαν αμέσως μετά, αυτή την βδομάδα ανακοίνωσαν τις προθέσεις τους οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Ιταλίας, ενώ αναμένονται σύντομα εξελίξεις και στη Γαλλία.
Η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να μην φορολόγησε το εφοπλιστικό κεφάλαιο, την εκκλησία και να μην περιόρισε τους εξοπλισμούς, έκοψε όμως τις συντάξεις και ετοιμάζεται να φτιάξει ένα ασφαλιστικό έκτρωμα από το οποίο μόνο θα έχει να λαμβάνει, καταδικάζοντας τη σημερινή γενιά των σαραντάρηδων και αυτές που ακολουθούν, σε συντάξεις πείνας αν και εφόσον καταφέρουν να φτάσουν σε ηλικία συνταξιοδότησης. Με τις παρούσες συνθήκες, με την ανασφάλιστη εργασία, την ανεργία και την ελαστική απασχόληση, έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι θα καταφέρει να έχει 40 χρόνια ένσημα για να πάρει πλήρη σύνταξη. Αν ζήσει μέχρι τα 100 ίσως.

Δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Τύπο 26-05-2010