Νέο Δελχί, πολυεθνικό εστιατόριο και απέναντί μου στο τραπέζι κάθεται ο Ινδός ανταποκριτής του Business Week. Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την  κλιματική  αλλαγή.
 «Και ποιος σας είπε εσάς τους δυτικούς ότι δεν ενδιαφερόμαστε για τον πλανήτη; Έχετε κατακτήσει ένα επίπεδο ζωής στο οποίο θέλουμε να φτάσουμε και εμείς. Είναι λίγο άτοπο να ζητάς από ανθρώπους που ζουν με 2 δολάρια την ημέρα να έχουν και περιβαλλοντική συνείδηση. Η βιομηχανική παραγωγή και οι εκπομπές ρύπων είναι αποτέλεσμα της ανάπτυξης που θέλουμε να κατακτήσουμε και έχουμε κάθε δικαίωμα να το κάνουμε. Άρα το ερώτημα δεν είναι πόσο καυσαέριο θα κόψουμε από τα φουγάρα μας, αλλά ποίος θα πληρώσει γι αυτό».
Οι αναπτυσσόμενες χώρες όπως η Ινδία απαιτούν από την πλούσια Δύση να αναλάβει το κόστος για τον περιορισμό των καταστροφικών συνεπειών των εκπομπών CO2.
Και έχουν δίκιο. H Δύση στήριξε την ευημερία των πολιτών της και την ανάπτυξη της σε όλους του τομείς, στην υπερεκμετάλευση των φυσικών πόρων της γης, χωρίς να ενδιαφέρεται για την καταστροφή του περιβάλλοντος και χωρίς να μοιράζεται αυτή την ανάπτυξη με τον, όπως συνηθίζαμε να τον αποκαλούμε, τρίτο κόσμο. Τώρα που έφτασε ο κόμπος στο χτένι ζητά τον οβολό του για τη σωτηρία του πλανήτη.
Η κλιματική αλλαγή θα προκαλέσει 200 εκατομμύρια πρόσφυγες και τα ακραία καιρικά φαινόμενα λιμούς, όχι στη Δύση, αλλά στις αναπυσσόμενες χώρες.  Και όσο αυτό το εφιαλτικό σενάριο θα παίρνει σάρκα και οστά, οι εκπομπές ρύπων ενός Αφρικανού θα εξακολουθούν να είναι 5 φορές μικρότερες από ενός Αμερικανού. Υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία για το ποιος πρέπει να πληρώσει;

Δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Τύπο 9-12-2009