Το Ντουμπάι είναι μια πόλη που σίγουρα εντυπωσιάζει τον επισκέπτη.  Περπατώντας στους δρόμους του –αν αντέξεις τη ζέστη- δεν μπορείς να μην θαυμάσεις τα επιτεύγματα της τεχνικής και την αίσθηση της πολυτέλειας που αποπνέουν. Αυτό που προκαλεί όμως τη μεγαλύτερη εντύπωση, είναι η αίσθηση ότι εκεί που πατά το πόδι σου, πριν λίγα χρόνια ήταν έρημος. Η αίσθηση μιας επίπλαστης πραγματικότητας, που έχει βάλει τα καλά της για  να ικανοποιήσει επίπλαστες ανάγκες.
Η αδυναμία του παραμυθένιου Εμιράτου να πληρώσει τα χρέη του, δείχνει τι μπορεί να πάθει μια οικονομία όταν στηριχθεί μόνο σε έναν οικονομικό κλάδο –στη συγκεκριμένη περίπτωση στις κατασκευές – και στον εξωτερικό δανεισμό. Οι συνειρμοί με την ελληνική οικονομία είναι αναπόφευκτοι. Για χρόνια στηρίξαμε την ανάπτυξη της οικονομίας μας στο δανεισμό, γεμίσαμε έργα υποδομής -σίγουρα απαραίτητα-, πήραμε δεύτερο αυτοκίνητο, εξοχικό, στεγαστικό δάνειο, αλλά δημιουργήσαμε μια οικονομία Φρανκεστάϊν, χωρίς να παράγουμε παρά μόνο υπηρεσίες και χρέη, τα οποία ανακυκλώνουμε δημιουργώντας νέα χρέη.
Η μαύρη τρύπα στα ταμεία του Ντουμπάι είναι 59 δισεκατομμύρια δολάρια.
Ε και;  “It’s not a big deal” που θα ‘λεγαν και οι τρέιντερς της Γουόλ Στριτ. Το Ντουμπάι δεν κινδυνεύει να χρεοκοπήσει. Οι μόνοι που κινδυνεύουν είναι χώρες σαν την Ελλάδα και την Ιρλανδία που αν πριν δυσκολεύονταν μία φορά να πουλήσουν το χρέος τους τώρα θα δυσκολευτούν διπλά. Το χρέος της Ελλάδας έχει ξεπεράσει τα 300 δισεκατομμύρια και τώρα ήρθε η ώρα για να πληρώσει το λογαριασμό.  Μόνο που σε αντίθεση με το Ντουμπάι δεν έχει έναν πλούσιο αδελφό με πετρέλαια να σπεύσει προς βοήθεια. Θα πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνη της εφαρμόζοντας μέτρα σοκ για την κοινωνία κι αν δεν το κάνει θα της το επιβάλουν οι Βρυξέλλες. Μέχρι τότε το Ντουμπάι θα έχει ξεπεράσει την κρίση και θα χτίζει τους επόμενους ουρανοξύστες.

Δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Τύπο 2-12-2009