Διαβάζοντας για την Ισπανία και πως την έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση, νιώθω τις παλάμες μου να ιδρώνουν…
Σκέφτομαι πως θα μπορούσε να μοιάζει η χώρα μας με ανεργία (επίσημη) 21,3%, όπου το 40% των νέων κάτω των 25 ετών θα ψάχνει για δουλειά και δεν θα έχει χρήματα ούτε για καφέ στα όρθια, και όπου θα υπάρχουν πολυμελείς οικογένειες με μόνο εισόδημα το ταμείο ανεργίας.

Η Ισπανία είναι αυτή τη στιγμή το χειρότερο μέρος στην ευρωζώνη για τον εργαζόμενο. Από την αρχή της κρίσης έχουν χαθεί πάνω από δύο εκατομμύρια θέσεις εργασίας και σύμφωνα με ισπανικά think tanks πρόκειται για μεγαλύτερη σε ταχύτητα απώλεια θέσεων στη σύγχρονη ιστορία της χώρας.
 
Μέχρι πρόσφατα η κυβέρνηση της χώρας θεωρούσε ότι η κρίση στην αγορά εργασίας έχει «πιάσει πάτο». Τα στοιχεία την διαψεύδουν και οι γνωρίζοντες λένε τώρα ότι δύσκολα μπορεί να προβλεφθεί που θα σταματήσει αυτό. Η κυβέρνηση, μετά από δύο πακέτα λιτότητας και μια ακόμη μεταρρύθμιση στην αγορά εργασίας που έχει στα σκαριά, φαίνεται ότι έχει εξαντλήσει τα όπλα της.
Για να ανατραπεί η κατάσταση, η χώρα θα πρέπει να φτάσει σε ρυθμούς ανάπτυξης 2% πράγμα που φαντάζει ιδιαίτερα δύσκολο αυτή τη στιγμή. Τα μέτρα λιτότητας δεν αφήνουν την Ισπανία να σηκώσει κεφάλι και χωρίς ανάπτυξη οι δημοσιονομικοί στόχοι δύσκολα θα επιτευχθούν. Αν ο πληθωρισμός στην ευρωζώνη οδηγήσει σε περαιτέρω αύξηση των επιτοκίων το αποτέλεσμα  για την ισπανική οικονομία μπορεί να είναι η παρατεταμένη ύφεση. Σε αυτή την περίπτωση οι αγορές σίγουρα θα την «στριμώξουν» ακόμη περισσότερο

Δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Τύπο 02-04-2011