Θυμάμαι πριν από χρόνια, όταν συζητούσες την προοπτική ενός ταξιδιού στην Κούβα, το χαρακτηριστικό κλισέ που άκουγες ήταν: "να προλάβεις να πας πριν αλλάξει η πολιτική κατάσταση", ή, "να πας πριν πεθάνει ο Φιντέλ". Οι περισσότεροι, που δεν γνώριζαν το νησί, πιθανότατα φαντάζονταν μια χώρα με ατέλειωτες φιέστες, σάλσα μουσική, χρώμα δεκαετίας '50 με παλιά αυτοκίνητα στους δρόμους και ξεβαμμένες τις προσόψεις των σπιτιών, παρθένες παραλίες και εξωτικά κορμιά και ότι όλα αυτά θα χάνονταν όταν ο κομαντάντε θα περνούσε στη αιωνιότητα.
Είναι ίσως η πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες που οι Αμερικανοί ενόψει μιας στρατιωτικής επιχείρησης, δυσκολεύονται τόσο πολύ να βρουν συμμάχους. Είναι όμως και η πρώτη φορά που αντιμετωπίζουν ένα τόσο δύσκολο αντίπαλο και τόσο ισχυρή αντίσταση από τη Ρωσία, η οποία είναι αποφασισμένη να μην χάσει τον τελευταίο της σύμμαχο στη Μέση Ανατολή. Η υπόθεση της προσφυγής της αμερικανικής Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς εναντίων της Goldman Sachs, παραμονές της κατάθεσης στο Κογκρέσο το νομοσχεδίου για την θέσπιση αυστηρότερων κανόνων στη Γουόλ Στρίτ, δείχνει ότι ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα έχει αρχίσει να ξεπερνά την λεπτή κόκκινη γραμμή που μέχρι σήμερα εγγυόταν την «ειρηνική συνύπαρξη», πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
Η νέα αμερικανική στρατηγική για το Αφγανιστάν που ανακοινώθηκε χθες από τον Μπαράκ Ομπάμα δεν έκρυβε εκπλήξεις. Περιλάμβανε λίγο ως πολύ αυτά που μήνες τώρα διέρρεαν στον αμερικανικό τύπο για την αποστολή επιπλέον στρατιωτών και κλιμάκωσης του πολέμου μέχρι να «ολοκληρωθεί η δουλειά», όπως είχε πει και ο αμερικανός πρόεδρος.
My writings on this page have been published (or intended for publication) in newspapers, magazines and various websites. They do not always reflect my personal views but I find them interesting.
Opinions on my blog are personal and do not necessarily reflect those of my employers.