Ας είμαστε ειλικρινείς. Οι εκλογές στην αποκαλούμενη Κεντροαριστερά έγιναν μια “ενδο-πασοκική” υπόθεση. Η κυρία Γεννηματά έχοντας τον μηχανισμό με το μέρος της επικράτησε του κ. Ανδρουλάκη και πήρε μια καθαρή εντολή να ηγηθεί του νέου φορέα. Ανανέωσε ουσιαστικά την εντολή που είχε να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ και κατάφερε να ενσωματώσει τα υπόλοιπα κόμματα και φορείς πέριξ της σοσιαλδημοκρατίας, στον νέο φορέα.
Στην ουσία να τους απορροφήσει, κάτι που δεν μπορούμε να πούμε ότι το ήθελαν όλοι όσοι συμμετείχαν στο εγχείρημα.
Δηλαδή για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους, δεν ήθελαν όλοι στο Ποτάμι για παράδειγμα -όπως αποδείχθηκε από την επιστολή των 59 προς τον Σταύρο Θεοδωράκη- να γίνουν η ουρά του ΠΑΣΟΚ. Τότε γιατί μπήκαν στην διαδικασία της εκλογής νέου αρχηγού που θα “εκφράζει” όλες τις κεντροαριστερές δυνάμεις; θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος. Ίσως τελικά κάποιοι υπολόγισαν λάθος τις δυνάμεις τους, ή υποτίμησαν τους μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ. Τώρα όμως πια είναι αργά για δάκρυα.
Η αποκαλούμενη Κεντροαριστερά, με βάση της το ΠΑΣΟΚ, έχει πλέον έναν “νέο-παλιό” αρχηγό, τη Φώφη Γεννηματά και ενάμιση χρόνο μπροστά της να προετοιμαστεί για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, αν αυτή γίνει στην ώρα της.
Το θέμα όμως με την Κεντροαριστερά δεν είναι αν έχει νέο αρχηγό -μια διαδικασία καθ όλα καλοδεχούμενη, ανοιχτή και δημοκρατική η οποία διαφημίστηκε πάρα πολύ – ή αν θα καταφέρει να ομογενοποιήσει αυτό το πολιτικό μίγμα που συμμετέχει στο εγχείρημα που κι αυτό έχει μεγάλη σημασία, καθώς ανανέωση με τα ίδια πρόσωπα δεν μπορεί να γίνει.
Το θέμα είναι αν ο νέος φορέας έχει θέση στο πολιτικό φάσμα και από που θα αντλήσει ψηφοφόρους. Οι 200.000 που ψήφισαν την πρώτη Κυριακή, με όρους εθνικών εκλογών αντιστοιχών σε περίπου 4%. Με λίγα λόγια ο νέος φορέας πάει στην καλύτερη περίπτωση για έναν ρυθμιστικό ρόλο μετά τις επόμενες εκλογές.
Το πρόβλημά του είναι ότι ο πολιτικός χώρος στον οποίο απευθύνεται είναι κατειλημμένος. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αργά και μεθοδικά – μετά τον οδυνηρό συμβιβασμό του - κινήθηκε στους δρόμους της Σοσιαλδημοκρατίας και μέχρι τώρα το κάνει καλά, αν εξαιρέσει κανείς κάποια ιδεολογικά κατάλοιπα που κι αυτά μπαίνουν στο περιθώριο, όταν πρέπει να παρθούν αποφάσεις που έχουν να κάνουν είτε με λεφτά είτε με μνημονιακές υποχρεώσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ άλωσε το μεσαίο χώρο και την πρώην κομματική πελατεία του ΠΑΣΟΚ.
Η κυρία Γεννηματά και όλοι όσοι θα συνεχίσουν να συμμετέχουν στον νέο φορέα (γιατί δεν θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένη την ενότητα του) πρέπει να κάνει ξεκάθαρο το πολιτικό της στίγμα και να βρει χώρο ύπαρξης ανάμεσα στον κ. Τσίπρα και στον κ. Μητσοτάκη. Έχουν προηγηθεί και άλλες προσπάθειες για την ανανέωση της Κεντροαριστεράς (Έλιά, Κίνηση των 58) και έπεσαν στο κενό. Αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία της κυρίας Γεννηματά να δημιουργήσει έναν νέο πολιτικό πόλο κάτι που θα χρειαστεί πολύ τόλμη και φαντασία με δεδομένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν της αφήνει πολλά περιθώρια.
Διαφορετικά, στο κλίμα πόλωσης που διακρίνει κάθε προεκλογική περίοδο θα δει τους ψηφοφόρους της να φεύγουν είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά. Γιατί ας είμαστε ρεαλιστές. Το δίλημμα στις επόμενες εκλογές θα είναι -εκτός απροόπτου – Τσίπρας ή Μητσοτάκης.