Το σαλόνι στο Κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων Άγιος Γεώργιος είναι γεμάτο παππούδες και γιαγιάδες που περιμένουν με ανυπομονησία να ξεκινήσει η ανάγνωση. Η Μαρία αρχίζει να διαβάζει αποσπάσματα από το "Λεξικό της λαϊκής σοφίας" και η ομήγυρη σχολιάζει με στιλ καφενείου, απολαμβάνοντας τη διαδικασία. Τα παιδιά της ομάδας "Διαβάζω για τους άλλους" , εδώ και οκτώ μήνες κρατούν συντροφιά σε ηλικιωμένους και παιδιά που ζουν σε ιδρύματα, διαβάζοντας τους ιστορίες από αγαπημένα βιβλία.

Ανάγνωση για όσους δεν μπορούν
Η πρωτοβουλία, που ξεκίνησε από την Αργυρώ Σπυριδάκη, δεν έχει όμως μόνο στόχο το να προσφέρει την εμπειρία της ανάγνωσης σε παιδιά και ηλικιωμένους.

Με βάση επίσημες στατιστικές, περίπου το 10% του ελληνικού πληθυσμού είναι "εντυποανάπηροι". Δηλαδή δεν μπορούν να διαβάσουν είτε λόγω έλλειψης όρασης, είτε έλλειψης δεξιοτήτων στα χέρια ώστε να χειριστούν ένα βιβλίο είτε δυσλεξίας.


Η ομάδα "Διαβάζω για τους άλλους" δημιουργήθηκε και γι αυτούς τους ανθρώπους με βασικό στόχο παράλληλα με τις αναγνώσεις, να γίνονται και ηχογραφήσεις βιβλίων ώστε να εμπλουτίζονται οι ακουστικές βιβλιοθήκες.

"Προέκυψε απλά σαν μια ιδέα" λέει στο CNN Greece, η κυρία Σπυριδάκη, που στην υπόλοιπη ζωή της, εργάζεται ως εισηγήτρια σε σεμινάρια για στελέχη επιχειρήσεων.

Ήμουν με το φίλο μου τον Θοδωρή Τσάτσο που είναι τυφλός, συζητάγαμε για λογοτεχνία και του πρότεινα κάποια βιβλία να διαβάσει, συγκεκριμένα του πρότεινα να διαβάσει το «Σπίτι του ύπνου, του Κόου».

Μου είπε ότι θέλει πολύ να το διαβάσει αλλά "δεν υπάρχει στην ακουστική βιβλιοθήκη"
Με ρώτησε: "θα μου το διαβάσεις";

Του λέω «ναι,, θα στο διαβάσω» . Γύρισα σπίτι, άρχισα να το επεξεργάζομαι αλλά είχα θυμώσει... Εγώ μέχρι εκείνη τη στιγμή νόμιζα ότι όλα τα βιβλία που παράγονται σε έντυπη μορφή, παράγονται και σε ακουστική.

Η δημιουργία της ομάδας
Το γεγονός αυτό έγινε η αφορμή για να ξεκινήσουν οι διαδικασίες ώστε να συγκροτηθεί μια ομάδα. Όπως λέει η κυρία Σπυριδάκη, «Αφού ήθελα να διαβάσω το βιβλίο στο φίλο μου, γιατί να μην του το ηχογραφήσω ώστε να μείνει και να το χρησιμοποιήσουν και άλλοι άνθρωποι. Και μετά σκέφτηκα ότι, αν εγώ είμαι διατεθειμένη να το κάνω αυτό κι άλλοι άνθρωποι θα είναι διατεθειμένοι να διαβάσουν ένα βιβλίο».

Η επόμενη κίνηση ήταν να γίνει μια ομάδα στο Facebook και από εκεί και μετά, τα πράγματα πήραν ο δρόμο τους. «Στο πρώτο ραντεβού μετά το κάλεσμα που έκανα, μαζεύτηκαν 40 εθελοντές. Τώρα είμαστε πέντε ομάδες οργάνωσης στην Αθήνα, τρεις ομάδες δράσης, που τρέχουν δηλαδή ηχογραφήσεις, ανάγνωση σε ηλικιωμένους και σε παιδιά, στήνεται ανάγνωση σε αναλφάβητους στις φυλακές, και ανάγνωση σε παραπληγικούς.» λέει η κ. Σπυριδάκη.

«Θέλουμε να γίνουμε πυλώνας της ελληνικής κοινωνίας, θέλουμε να αγκαλιάσουμε όλη την Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή είμαστε Αθήνα και Ηράκλειο, το Γενάρη θα πάμε και Θεσσαλονίκη και έχουμε ήδη κι άλλα αιτήματα από άλλες πόλεις λέει στο CNN Greece ο Θοδωρής Τσάτσος, μέλος της ομάδας και ο άνθρωπος που αποτέλεσε έμπνευση για την κυρία Σπυριδάκη να ξεκινήσει την πρωτοβουλία.


Οι δράσεις μας βασίζονται σε δύο πυλώνες. Ο πρώτος είναι η ηχογράφηση ακουστικών βιβλίων, για ανθρώπους που δεν μπορούν να τα διαβάσουν σε έντυπη μορφή είτε είναι λογοτεχνία είτε οποιοδήποτε άλλο είδος συγγράμματος και ο δεύτερος πυλώνας δράσεων είναι να χρησιμοποιήσουμε την ανάγνωση ως εργαλείο, δια ζώσης, για κοινωνικά ευπαθείς ομάδες όπως είναι οι ηλικιωμένοι, παιδιά σε ιδρύματα, αναλφάβητοι ή φυλακισμένοι. Να χρησιμοποιήσουμε την ανάγνωση ως ένα εργαλείο και συντροφιάς και εκπαίδευσης, και θεραπείας και οτιδήποτε άλλο.»

Βάζουμε λεφτά από την τσέπη μας
Η ομάδα του «Διαβάζοντας για τους άλλους», απέκτησε πρόσφατα νομική μορφή ως Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρία, για να μπορεί να έρχεται σε συμφωνίες με ιδρύματα στα οποία θα κάνει αναγνώσεις. Χρήματα όμως δεν υπάρχουν και οι εθελοντές πληρώνουν από την τσέπη τους για τα μικροέξοδά τους.

Ρωτήσαμε την κυρία Σπυριδάκη αν έχουν έρθει σε επαφή με εκδότες, τόσο για το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων, όσο και για το αν θα μπορούσαν να ξεκινήσουν μια συνεργασία για την ηχογράφηση ακουστικών βιβλίων. Όπως μας είπε είναι αρκετοί εκδοτικοί οίκοι που έχουν προσεγγίσει την ομάδα, η οποία μάλιστα σκοπεύει να συνεισφέρει και στο AMElib, μία ηλεκτρονική ακουστική βιβλιοθήκη, φτιαγμένη από πανεπιστήμια και βιβλιοθήκες για ανθρώπους που δεν μπορούν να διαβάσουν.

Στις βραδιές ανάγνωσης όμως δεν διαβάζουν μόνο οι εθελοντές. Διαβάζουν και κάποιοι από τους ηλικιωμένους, κυρίως δικά τους κείμενα ή ποιήματα. «Υπάρχουν και άνθρωποι που είναι συγγραφείς ή γράφανε από μεράκι, ή απλά έχουν ταλέντο, οπότε μας φέρνουν και δικές τους ιστορίες και μας διαβάζουν. Δηλαδή δεν είναι κάτι το οποία κάνουμε μόνο εμείς. Νομίζω ότι εμείς παίρνουμε περισσότερα από εκείνους απ όσα τους δίνουμε» θα πει στο CNN Greece η Μαρία Ελευθεριώτου, εθελόντρια και ψυχολόγος στο επάγγελμα.

Όσο για το ανταπόκριση των ανθρώπων στους οποίους διαβάζει η ομάδα και το πώς αυτοί βιώνουν την εμπειρία η κ. Ελευθεριώτου μας διηγείται μια ιστορία πρόσφατη.

«Αφού τελείωσε η ανάγνωση, πλησιάζει μια εθελόντρια μια ηλικιωμένη κυρία και λέει το εξής: «Μένω με τον άντρα μου εδώ τους τελευταίους δύο μήνες. Και από τότε που ήρθαμε τον έχει ενοχλήσει πάρα πολύ, έχει πέσει ψυχολογικά και δεν μιλάει ούτε καν σε μένα. Και είναι η πρώτη φορά σήμερα, μετά από δύο μήνες που τον άκουσα να μιλάει. Μετά την ανάγνωση...