«Σορότσε» στα ισπανικά είναι η ασθένεια του υψόμετρου. Στις  Άνδεις αυτό είναι  κάτι σύνηθες, και γι αυτό οι ντόπιοι μασούν φύλλα κόκας για να ξεπεράσουν τα συμπτώματα. Καμία σχέση με την κοκαΐνη για να μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό, αν και είναι η πρώτη ύλη.

Μπορεί κορυφαίοι οικονομολόγοι να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την πιθανότητα μιας υποτροπής της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα η επόμενη κρίση ίσως είναι πολιτική. Και μάλιστα θα προέρχεται από μία χώρα που όλο το προηγούμενο διάστημα βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα της οικονομικής κρίσης.  Μιλάμε φυσικά για την Ισπανία και την προσπάθεια απόσχισης της Καταλονίας, μιας διαδικασίας που υπόγεια εξελίσσεται εδώ και χρόνια αλλά επιταχύνθηκε ραγδαία την τελευταία δεκαετία.

“Ασφαλώς πρέπει να είναι κανείς πάντοτε σε θέση να δώσει μια σαφή απάντηση, να δικαιολογηθεί ίσως, για μία μεγάλη βασική για τη μετέπειτα ζωή του απόφαση που πήρε, τη στιγμή που οι δύο διαφορετικοί δρόμοι ανοίγονταν μπροστά του και περίμεναν την εκλογή του.  Δύο ήταν αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν:
α)Να φύγει κανείς από το καράβι του και ακολουθώντας τον ύπαρχο να ζητήσει σαφέστερη εντολή από τον Αρχηγό Στόλου ή το υπουργείο.  β)Να φύγει μαζί με το πλοίο συμμεριζόμενος την επισφαλή τύχη του, χωρίς διαταγή και μόνο κίνητρο τον πόθο του για την ελευθερία....”
Αρχιπλοίαρχος Γ. Δροσινός. (σημαιοφόρος στο Θωρηκτό Αβέρωφ, 1940-1941)

Όσο γρήγορα και ξαφνικά επλήγησαν οι ρωσοτουρκικές σχέσεις το Νοέμβριο του 2015 με την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους στα συροτουρκικά σύνορα, έτσι γρήγορα και ξαφνικά επανήλθαν στην πρότερη κατάσταση με αφορμή το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία πριν από ένα μήνα. Έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά για την νέα ρωσοτουρκική προσέγγιση και για το τι θα μπορούσε να σημάνει αυτό για τις σχέσεις της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά όπως φαίνεται από την εξέλιξη των πραγμάτων, το διακύβευμα για τις δύο πλευρές είναι η Μέση Ανατολή και συγκεκριμένα η Συρία.

Η προχθεσινή πρόσκληση του Ιταλού πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι σε Άνγκελα Μέρκελ και Φρανσουά Ολάντ στο νησάκι Βεντοτένε της Ιταλίας, σε μία συνάντηση -προσπάθεια επανεκκίνησης της Ευρωπαϊκής ιδέας, μπορεί να ήταν καλή σε επίπεδο συμβολισμού αλλά φτωχή σε ουσία και αποτέλεσμα.Μια ωραία φιέστα δεν αλλάζει την πραγματικότητα και την κρίση που βιώνει αυτή τη στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση -ειδικά μετά το Brexit - χωρίς συγκεκριμένες αποφάσεις, που προς το παρόν δεν έχουν ληφθεί.

Κάθε κρίση και μία ευκαιρία, λέει ένα ρητό αλλά, συνήθως, η ευκαιρία για κάποιον δημιουργείται σε βάρος κάποιου άλλου. Ο τεράστιος αριθμός προσφύγων που πέρασε από την Ελλάδα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο προκάλεσε ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα -από άποψη διαχείρισης- και έφερε την κυβέρνηση στα όριά της.
Ταυτόχρονα όμως, για κάποιους έγινε ευκαιρία να βγάλουν λεφτά.

Μετά από μία χρονοβόρα και επίπονη πολιτικά διαδικασία που κράτησε περίπου δέκα μήνες, ξεκίνησε σήμερα η τελική φάση του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες. Θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε και ως “τη μητέρα των μαχών” μέχρι στιγμής στο εσωτερικό μέτωπο για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με τον υπουργό επικρατείας Νίκο Παππά, να παίρνει στις πλάτες του την πολιτική ευθύνη της όλης διαδικασίας.

“Η πιο σοβαρή συνέπεια της απόφασης για επιστροφή φόρων από την Apple στην Ιρλανδική κυβέρνηση, φοβάμαι ότι θα είναι να δούμε μεγάλες εταιρίες να κληθούν να πάρουν αποφάσεις αν θα αποσυρθούν από την ευρωπαϊκή αγορά και αν θα αναζητήσουν έδρες σε άλλες χώρες με ευνοϊκότερο φορολογικό σύστημα”, λέει στο CNN Greece από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ο κ. Γιώργος Δουκίδης, διευθυντής του “Εργαστηρίου Ηλεκτρονικού Εμπορίου και Επιχειρείν” του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ανεξάρτητα από το τί μπορεί να φέρει ως αποτέλεσμα η Ευρωμεσογειακή Σύνοδος που ξεκινά σήμερα στην Αθήνα (ή αύριο, ανάλογα με το πότε θα δημοσιευθεί), ο Έλληνας πρωθυπουργός στον οποίο ανήκει και η πρωτοβουλία, θα πρέπει να νιώθει κατά κάποιο τρόπο δικαιωμένος. 

Aν η πρωτοβουλία για μια ευρωμεσογειακή σύνοδο κρατών είχε σαν στόχο να χτυπήσει καμπανάκι κινδύνου στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο για αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη, τα κατάφερε. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα δούμε πολύ σύντομα κάτι τέτοιο, αλλά πλέον η κυρίαρχη οικονομική πολιτική των Βρυξελλών-Βερολίνου, έχει για πρώτη φορά απέναντί της ένα συμπαγές κατά το δυνατό μέτωπο, με τις διαφορές του και τις αδυναμίες του.